De vrachtwagenchauffeurs van de Red Ball Express, die grotendeels Afro-Amerikaans zijn, hebben de afgelopen maanden dag en nacht gereden om de geallieerde legers aan het front van voorraden te voorzien. Vandaag was de laatste rit. De grootschalige logistieke operatie is niet meer nodig, nu de Antwerpse haven gebruiksklaar is.
Tot voor kort konden de geallieerden niets met de haven. Ze hadden Antwerpen in handen, maar doordat de Duitsers nog de Schelde beheersten, kon er geen schip langs. Nu ook de rivier in geallieerde handen is kan de haven eindelijk worden gebruikt voor de bevoorrading van de legers.
Tot nu toe werden hiervoor de noodhavens in het Franse Normandië gebruikt. Dat was onwenselijk, omdat het een lang stuk rijden was naar de frontlinie. En hoe sneller de geallieerde opmars ging, hoe langer dat stuk rijden werd.
Enthousiasme en vastberadenheid
De Amerikaanse opperbevelhebber Eisenhower is de mannen dankbaar. Zonder hen was de snelle opmars in Frankrijk niet gelukt, stelt hij. "De spectaculaire opmars is net zozeer de verdienste van de mannen die in de Red Ball-vrachtwagens reden, als van de mannen die in de tanks aan het front reden."
"Weinig mensen die de Afro-Amerikaanse chauffeurs hebben gezien, zullen hun enthousiasme en vastberadenheid om de voorraden bij de legers te krijgen, vergeten", zegt de Britse generaal-majoor Essame.
Niet iedereen is zo te spreken over de Afro-Amerikaanse chauffeurs. En dat heeft alles te maken met hun huidskleur. "De soldaten brengen hun vooroordelen met zich mee, zelfs in oorlog", zegt James Rookard, een van de Afro-Amerikaanse vrachtwagenchauffeurs.
"Sommige van de witte soldaten vertelden de Franse bevolking bijvoorbeeld dat we staarten hadden." Dat lijkt geen invloed te hebben gehad op de Fransen: die waren volgens Rookard juist heel aardig tegen Afro-Amerikanen.
Witte chauffeurs kregen verbaasde opmerkingen. "Wat doe jij nou weer bij de Red Ball, je bent toch geen neger?", hoorde chauffeur Robert Emerick regelmatig.
Je accepteerde discriminatie.
Washington Rector
Het Amerikaanse leger is, net zoals het openbare leven in het thuisland, gesegregeerd. Ook buiten werkuren wordt de witte en zwarte soldaten dringend verzocht niet met elkaar om te gaan.
"Je accepteerde discriminatie", zegt Washington Rector, die ook werkzaam was bij de Red Ball Express. "Uit angst voor problemen werden we gewaarschuwd niet vriendschappelijk te worden met de witte soldaten."
In totaal hebben de chauffeurs van de Red Ball Express ruim 400.000 ton voorraden naar het front gebracht. Elke drie seconden vertrok er een vrachtwagen. "Het was de reddingslijn tussen het slagveld en de bevoorrading", aldus Eisenhower.
Bronnen ooggetuigen:
www.archive.defense.gov
www.historyisnowmagazine.com
www.historynet.com
- 102nd Infantry Division - Turner Publishing Company
- Profiles in Hue - George D. Johnson
- The Road to Victory -David P. Colley
- Eyewitness to World War II-Stephen G. Hyslop
